دلنوشته

حال و هوای این روزای من مثه هوای ابریه..

نه ابرا میرن کنار نه میباره...

yasi wrote:در این شهر صدای پای مردمیست که همچنان که
تورا میبوسند طناب دار تورامیبافند
مردمی که صادقانه دروغ میگویندوخالصانه به تو
خیانت میکند
دراین شهر هرچه تنهاتر باشی پیروزتری....
برخی به خاطر همرنگ شدن با جماعت انان را رنگ میکنند
پس چقد سخت است یکرنگ ماندن
دردنیایی که مردمش برای پررنگ ماندن حاضرند
هزار رنگ باشند......

ایول اواتار
Audrey Hepburn





من از اعدام نمیترسم!
نه از “چوبش” نه از “دارش”
من از پایان بی دیدار میترسـم

به سلامتي پسري که پولهاي مچاله شدشو اروم گذاشت جلوي فروشنده و گفت: براي روز پدر يک کمربند مي خوام.. فروشنده: چه جنسي باشه؟ پسر کوچولو: .. .. .. .. فرقي نميکنه فقط دردش کم باشه...

از♥ خــــدا♥ پرسیـــدم:♥ اگـــر♥ در♥ ســـرنوشتـــــ ♥ مـــا♥ همـــه♥ چیـــز♥ را♥ از♥ قبــــل♥ نوشتـــه ای♥ آرزو♥ کـــردن♥ چــــه♥ ســــود♥ دارد؟!♥ گفت:♥ شایــ ـــد♥ در♥ سرنوشتــــتـــ♥ نــوشتـــــه♥ باشـــــم♥ هـــر♥ چــــ ـــه♥ آرزو♥ کنـــی♥♥♥

ﺣﮑﺎﯾﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺷﺪﻩ مثل دﮐﻤﻪ ي ﭘﯿﺮَهن!
اوﻟﯽ رو ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﺴﺘﯽ ﺗﺎ آﺧﺮش اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯿﺮی..
ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﺖ ﭘﯽ ﻣﯽ ﺑﺮی ﮐﻪ رﺳﯿﺪی ﺑﻪ آﺧﺮش!!!

بچه ها شوخی شوخی به گنجشکها سنگ می زنند…. و گنجشکها جدی جدی می
میرند. آدمها شوخی شوخی زخم می زنند …. و قلبها جدی جدی می شکنند. آذمها
شوخی شوخی لبخند می زنند…. و دلها جدی جدی عاشق می شوند .

چقدر عجیبه که تا مریض نشی کسی برات گل نمی یاره تا گریه
نکنی کسی نوازشت نمی کنه تا فریاد نکشی کسی به طرفت بر نمی گرده تا قصد
رفتن نکنی کسی به دیدنت نمی یاد و تا وقتی نمیری کسی تورو نمی بخشه .

من از دست دیگران ناراحت نمیشوم، فقط نظرم را در موردشان عوض میکنم .

آل پاچینو


این جمله واسه خودمه انگاری

این روزها به لحظه ای رسیده ام که با
تمام وجود ملتمسانه از اشکهایم می خواهم که یادت را از ذهن من بشوید...
یادت را بشوید تا دیگر به خاطر تو با خود جدال نکنم ...من تمام فریاد ها را
بر سر خود می کشم چرا می دانستم که در این وادی ، عشق و صداقت مدتهاست که
پر کشیده اند اما با این همه تمام بدبینی ها و نفرتها را به تاریک خانه دل
سپردم و در گذرگاهت سرودی دیگر گونه اغاز کردم و تو... چه بی رحمانه اولین
تپش های عاشقانه قلب مرا در هم کوبیدی ...

تمام
غرور و محبت مرا چه ارزان به خود خواهیت فروختی ، اولین مهمان تنهایی
هایم بودی... روزی را که قایقی ساختیم و آنرا از از ساحل سرد سکوت به دریای
حوادث رهسپارکردیم دستانم از پارو زدن خسته بود ... دلم گرفته بود...زخم
دستهایم را مرهم شدی و شدی پاروزن قایق تنهایی هایم... به تو تکیه کردم...

هیچ
گاه از زخمهای روحم چیزی نگفتم و چه آرام آنها را در خود مخفی کردم
...دوست داشتم برق چشمانت را مرهمی کنی بر زخمهای دلم اما لیاقتش را
نداشتم....مدتها بود که به راه های رفته... به گذشته های دور خیره شده بودی
...من تک و تنها پارو می زدم و دستهایم از فرط رنج و درد به خون آغشته
بود... تحمل کردم ... هیچ نگفتم چون زندگی به من اموخته بود صبورانه باید
جنگید ...

به من آموخته بود که در سرزمینی که
تنها اشک ها یخ نبسته اند باید زندگی کرد...اما امروز دریافتم که حجمی که
در قایق من نشسته بود جز مشتی هیچ چیز دیگری نبود... و ای کاش زود تر قایقم
را سبکتر کرده بودم...با این همه... بهترینم دوستت دارم ... هرگز فراموشت
نمی کنم...

هیچ کس این چنین سحر آمیز نمی
توانست مرا ببرد آنجایی که مردمانش به هیچ دل می بندند با هیچ زندگی می
کنند به هیچ اعتقاد دارند و با هیچ می میرند!
ببخشید بچه ها اگه طولانی بود

اخه خودم دوسش داشتم گفتم اینجا هم بذارم

شاید شما هم دوسش داشته باشید!