دلنوشته

من اینقد مرد بودم که ببینم تو داری با کسی[size=32] _خوشبخت میشی[/size]

آدم های دنیای مجازی دل دارند !
و چیزی به نام احساس !

آدم های دنیای مجازی گاهی مغرورند مثل من و گاهی بی ریا مثل تو !
آدم های اینجا فقط گاهی نگاه ندارند !

این گاهی خوب است و گاهی ندیدن چشم های آدم ها یک عمر اشتباه را به بار می آورد !
یک عمر اشتباه هم می شود تمام شدن یه دوستی ِ دوست داشتنی !

آدم های دنیای مجازی
گاهی هیچ فرقی با آدم های اطرافمان ندارند !
گاهی پشیمان می شوند،دلگیر می شوند،غصه می خورند،تنها می شوند
سکوت می کنند
و گمان می کنند همه چیز درست می شود !
اما همیشه فکر های آدم ها درست نیست !
آدم های دنیای مجازی لجبازند گاهی !
آدم های دنیای مجازی گاهی دلتنگ میشوند و هیچ حرفی نمی زنند !
چون از خاموشی ِ رفقایشان می ترسند !
می ترسند سکوت ِ رفیقشان به معنای یک دنیا درد باشد !
آدم های دنیا مجازی یکی از این آدم ها مثل من
حرف هایش را
دلتنگی هایش را
دوست داشتن هایش را
به زبان نمی آورد
تا مبادا
رفاقت اجباری شود !
آدم های دنیای مجازی
گاهی مثل تو
فکر میکنند با سکوت
با گذشتن،با ندیدن حق خودشان،با نخواستنشان
همه چیز حل می شود !
نه رفیق اینجا آدم ها فقط نگاه ندارند

 

من گمان می کردم
دوستی همچون سروی سرسبز
چارفصلش همه آراستگی ست
من چه می دانستم
هیبت باد زمستانی هست
من چه می دانستم
سبزه می پژمرد از بی آبی
سبزه یخ می زند از سردی دی
من چه می دانستم
دل هر کس دل نیست
قلبها ز آهن و سنگ
قلبها بی خبر از عاطفه اند

 

من در ایینه رخ خود دیدم
و به تو حق دادم
آه می بینم ، می بینم
تو به اندازه ی تنهایی من خوشبختی
من به اندازه ی زیبایی تو غمگینم
چه امید عبثی
من چه دارم که تو را در خور ؟
هیچ
من چه دارم که سزاوار تو ؟
هیچ
تو همه هستی من ، هستی من
تو همه زندگی من هستی
تو چه داری ؟
همه چیز
تو چه کم داری ؟ هیچ

دشت ها نام تو را می گویند
کوه ها شعر مرا می خوانند
کوه باید شد و ماند
رود باید شد و رفت
دشت باید شد و خواند
در من این جلوه ی اندوه ز چیست ؟
در تو این قصه ی پرهیز که چه ؟
در من این شعله ی عصیان نیاز
در تو دمسردی پاییز که چه ؟
حرف را باید زد
درد را باید گفت
سخن از مهر من و جور تو نیست
سخن از تو
متلاشی شدن دوستی است
و عبث بودن پندار سرورآور مهر
آشنایی با شور ؟
و جدایی با درد ؟
و نشستن در بهت فراموشی
یا غرق غرور ؟
سینه ام اینه ای ست
با غباری از غم
تو به لبخندی از این اینه بزدای غبار
آشیان تهی دست مرا
مرغ دستان تو پر می سازند
آه مگذار ، که دستان من آن
اعتمادی که به دستان تو دارد به فراموشی ها بسپارد
آه مگذار که مرغان سپید دستت
دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد
من چه می گویم ، آه
با تو اکنون چه فراموشی هاست
با من اکنون چه نشستن ها ، خاموشیها ست
تو مپندار که خاموشی من
هست برهان فرانموشی من