داستان های کوتاه

*دیگران را از بالا نگاه نکنیم*

ما در سالن غذاخوری دانشگاهی در اروپا هستیم. یک دانشجوی دختر با موهای قرمز که از چهره‌اش پیداست اروپایی است، سینی غذایش را تحویل می‌گیرد و سر میز می‌نشیند. سپس یادش می‌افتد که کارد و چنگال برنداشته، و بلند می‌شود تا آنها را بیاورد. وقتی برمی‌گردد، با شگفتی مشاهده می‌کند که یک مرد سیاه‌پوست، احتمالا اهل ناف آفریقا (با توجه ...به قیافه‌اش)، آنجا نشسته و مشغول خوردن از ظرف غذای اوست!

بلافاصله پس از دیدن این صحنه، زن جوان سرگشتگی و عصبانیت را در وجود خودش احساس می‌کند. اما به‌سرعت افکارش را تغییر می‌دهد و فرض را بر این می‌گیرد که مرد آفریقایی با آداب اروپا در زمینۀ اموال شخصی و حریم خصوصی آشنا نیست. او حتی این را هم در نظر می‌گیرد که شاید مرد جوان پول کافی برای خرید وعدۀ غذایی‌اش را ندارد. در هر حال، تصمیم می‌گیرد جلوی مرد جوان بنشیند و با حالتی دوستانه به او لبخند بزند. جوان آفریقایی نیز با لبخندی شادمانه به او پاسخ می‌دهد.

دختر اروپایی سعی می‌کند کاری کند؛ این‌که غذایش را با نهایت لذت و ادب با مرد سیاه سهیم شود. به این ترتیب، مرد سالاد را می‌خورد، زن سوپ را، هر کدام بخشی از تاس کباب را برمی‌دارند، و یکی از آنها ماست را می‌خورد و دیگری پای میوه را. همۀ این کارها همراه با لبخندهای دوستانه است؛ مرد با کمرویی و زن راحت، دلگرم‌کننده و با مهربانی لبخند می‌زنند.

آنها ناهارشان را تمام می‌کنند. زن اروپایی بلند می‌شود تا قهوه بیاورد. و اینجاست که پشت سر مرد سیاه‌پوست، کاپشن خودش را آویزان روی صندلی پشتی می‌بیند، و ظرف غذایش را که دست‌نخورده روی میز مانده است.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
توضیح پائولو کوئلیو:

من این داستان زیبا را به همۀ کسانی تقدیم می‌کنم که در برابر دیگران با ترس و احتیاط رفتار می‌کنند و آنها را افرادی پایین‌مرتبه می‌دانند. داستان را به همۀ این آدم‌ها تقدیم می‌کنم که با وجود نیت‌های خوبشان، دیگران را از بالا نگاه می‌کنند و نسبت به آنها احساس سَروَری دارند.

چقدر خوب است که همۀ ما خودمان را از پیش‌داوری‌ها رها کنیم، وگرنه احتمال دارد مثل احمق‌ها رفتار کنیم؛ مثل دختر بیچارۀ اروپایی که فکر می‌کرد در بالاترین نقطۀ تمدن است، در حالی که آفریقاییِ دانش‌آموخته به او اجازه داد از غذایش بخورد، و هم‌زمان می‌اندیشید: «این اروپایی‌ها عجب خُل‌هایی هستند

There was a blind girl who hated herself just because she was blind. She hated everyone, except her loving boyfriend. He was always there for her. She said that if she could only see the world, she would marry her boyfriend.
One day, someone donated a pair of eyes to her and then she could see everything, including her boyfriend. Her boyfriend asked her, “now that you can see the world, will you marry me?”
The girl was shocked when she saw that her boyfriend was blind too, and refused to marry him. Her boyfriend walked away in tears, and later wrote a letter to her saying:
“Just take care of my eyes dear.”
 

 
دوستان من چون فکر کردم متن نسبتا ساده ای هست ترجمه اش نکردم ولی اگر توی خوندنش مشکل داشتید حتما بهم بگید تا ترجمشم بذارم چون واقعا داستان قشنگیه

عشق و دیوانگی
 
 
 
 
در زمان های بسیار قدیم،وقتی هنوز رد پای بشر
 
 
به زمین نرسیده بود،
 
 
فضیلت ها وتباهی دور هم جمع شدند
 
 
خسته تر و کسل تر از همیشه
 
 
ناگهان ذکاوت ایستاد و گفت:
 
 
بیایید یک بازی بکنیم مثلا قایم باشک...
 
 
همه از این پیشنهاد شاد شدند و دیوانگی فریاد زد:
 
 
من چشم میگذارم و از آنجایی که هیچ کس نمیخواست
 
 
دنبال دیوانگی بگردد همه قبول کردند،
 
 
اوچشم بگذارد و به دنبال آنها بگردد.
 
 
دیوانگی جلوی درختی رفت و چشم هایش را بست
 
 
و شروع کرد به شماردن : یک... دو ... سه
 
 
همه رفتند تا جایی پنهان شوند.
 
 
لطافت خود را به شاخ ماه آویزان کرد .
 
 
خیانت داخل انبوهی از  زباله ها  پنهان شد.
 
 
اصالت در میان ابرها مخفی شد.
 
 
هوس به مرکز زمین رفت.
 
 
دروغ گفت: به زیر سنگ میروم اما به ته دریا رفت.
 
 
طمع در کیسه ای که خودش دوخته بود مخفی شد.
 
 
 
 
و دیوانگی مشغول شمردن بود:هفتاد ونه ...هشتاد...هشتاد ویک
 
 
و همه پنهان شده بودند به جز عشق که همواره مردد بود.
 
 
و نمیتوانست تصمیم بگیرد و جای تعجب هم نیست چون همه
 
 
میدانیم پنهان کردن عشق مشکل است.
 
 
در همین حال دیوانگی به پایان شمارش رسید:
 
 
نود و پنج...نود و شش...نود و هفت...
 
 
هنگامی که دیوانگی به صد رسید عشق پرید
 
 
و در میان بوته ی گل رز پنهان شد.
 
 
دیوانگی فریاد زد: دارم میام... دارم میام...
 
 
اولین کسی را که پیدا کرد،
 
 
تنبلی بود زیرا تنبلی،تنبلی اش آمده بود جایی پنهان شود.
 
 
لطافت را یافت که به شاخ ماه آویزان بود.
 
 
دروغ در ته دریاچه و هوس در مرکز زمین.
 
 
یکی یکی همه را پیدا کرد به جز عشق.
 
 
او از یافتن عشق نا امید شده بود.
 
 
حسادت در گوشش زمزمه کرد:تو فقط باید عشق را پیدا کنی
 
 
و او پشت بوته گل رز است.
 
 
دیوانگی شاخه چنگگ مانندی را از درخت کند
 
 
 و با شدت و هیجان آن را در بوته گل رز فرو کرد
 
 
و دوباره و دوباره تا با صدای ناله ای متوقف شد.
 
 
عشق از پشت بوته بیرون آمد.
 
 
 با دستهایش صورت خود را پوشانده بود
 
 
و از میان انگشتانش قطرات خون بیرون میزد.
 
 
شاخه ها به چشمان عشق فرو رفته بود.
 
 
او نمیتوانست جایی را ببیند،او کور شده بود.
 
 
 
دیوانگی گفت: من چه کردم، چگونه میتوانم تو را درمان کنم؟
 
 
عشق باسخ داد: تو نمیتوانی مرا درمان کنی
 
 
اما اگر میخواهی کاری بکنی راهنمای من شو.




واین گونه شد که از آن روز به بعد...


عشق کور شد و دیوانگی همواره همراه اوست.

قشنگ بود نیلوفر ++

ممنون
خیلی خوب بود

yasi wrote:

سه نفر آمریکایی و سه نفر ایرانی با همدیگر برای شرکت در یک

کنفرانس می رفتند. در ایستگاه قطار سه آمریکایی هر کدام یک بلیط

خریدند، اما در کمال تعجب دیدند که ایرانی ها سه نفرشان یک بلیط

خریده اند. یکی از آمریکایی ها گفت: چطور است که شما سه نفری با

یک بلیط مسافرت می کنید؟ یکی از ایرانی ها گفت: صبر کن تا نشانت

بدهیم. همه سوار قطار شدند.

آمریکایی ها روی صندلی های تعیین شده نشستند، اما ایرانی ها سه

نفری رفتند توی یک توالت و در را روی خودشان قفل کردند. بعد، مامور

کنترل قطار آمد و بلیط ها را کنترل کرد. بعد، در توالت را زد و گفت: بلیط،

لطفا! بعد، در توالت باز شد و از لای در یک بلیط آمد بیرون، مامور قطار آن

بلیط را نگاه کرد و به راهش ادامه داد. آمریکایی ها که این را دیدند، به

این نتیجه رسیدند که چقدر ابتکار هوشمندانه ای بوده است.

بعد از کنفرانس آمریکایی ها تصمیم گرفتند در بازگشت همان کار ایرانی

ها را انجام دهند تا از این طریق مقداری پول هم برای خودشان پس انداز

کنند. وقتی به ایستگاه رسیدند، سه نفر آمریکایی یک بلیط خریدند، اما

در کمال تعجب دیدند که آن سه ایرانی هیچ بلیطی نخریدند.

یکی از آمریکایی ها پرسید: چطور می خواهید بدون بلیط سفر کنید؟

یکی از ایرانی ها گفت: صبر کن تا نشانت بدهم. سه آمریکایی و سه

ایرانی سوار قطار شدند، سه آمریکایی رفتند توی یک توالت و سه

ایرانی هم رفتند توی توالت بغلی آمریکایی ها و قطار حرکت کرد. چند

لحظه بعد از حرکت قطار یکی از ایرانی ها از توالت بیرون آمد و رفت

جلوی توالت آمریکایی ها و گفت: بلیط، لطفا!!!

 

هاااان؟
ما ایرانیا میمیریم یه جا ابرو داری کنیم؟